Na wspólną radość, na chleb powszedni (...) Wybieram Ciebie.

No to tak. Liga Światowa się rozkręca, Bartosz opuścił nas i pojechał pograć sobie w siatkówkę a my jak to my. Dom-zakupy, zakupy-dom. Od dłuższego czasu moje życie właśnie tak wygląda. Jako, że prokuratura wydała nakaz aresztowania Artura Krawczyka to mam spokój. Nikt mnie nie dręczy, nie dzwoni, nie wysyła maili i tak dalej. Żyć nie umierać.
Babcia Iwonka zaoferowała pomoc w opiece nad wnuczką, więc przyjechała do Bełchatowa bym mogła zrobić coś dla siebie.
Zdziwko, prawda?!?!
Sama jestem w szoku, no ale jak tak bardzo nalegała to nie mogłam odmówić.
Mamy 15.06.2015 roku, poniedziałek. Niedługo wakacje a nasza Amelia ma już ponad 2 miesiące. Jak ten czas leci. Jak z bicza strzelił normalnie.
Zaraz po śniadaniu, a było koło 10 rano, teściowa wygoniła mnie na miasto a ja błąkając się z jakąś godzinę bez celu postanowiłam odwiedzić swoje miejsce pracy, w którym nie byłam od wielu miesięcy.
Szefowa strasznie się ucieszyła widząc mnie, więc zaraz nastawiła wodę na kawę a na talerz wyłożyła świeże ciasteczka. Plotkowałyśmy jak za dawnych dobrych czasów, żartowałyśmy, śmiałyśmy się z największych głupot. Oj tak. Brakowało mi tego jak cholera.
Niedługo po tym powiedziała, że przydałby mi się nowy look. Zaprosiła mnie na fotel i rozpoczęła stylizację mych zaniedbanych włosów.
Wiecie, niby jestem fryzjerką i powinnam mieć wiecznie piękną fryzurę, ale odkąd urodziłam nie miałam na to czasu ani ochoty.
Mycie głowy, cięcie i farbowanie a efekt końcowy taki.
No nie mogłam się na siebie napatrzeć. Zawsze miałam długie, czarne włosy. A teraz? Blondi. Kurcze, zupełnie inna kobieta. Jak nie ja.
Zapłaciłam i wyszłam jakoś po 14.
Wykonałam telefon do pani Kurek z zapytaniem o córkę i czy mam już wracać a jej odpowiedź była natychmiastowa: "A u kosmetyczki i na zakupach byłaś?".
No nie byłam, więc można rzec, że mnie tam pogoniła.
Odwiedziłam pierwszy napotkany salon gdzie wykonano mi maseczki, masaże i zrobiono paznokcie i świetny makijaż.
Co jest grane? Po co to komu? Na wesele jakieś idę czy jak? Dlaczego własna teściowa, która mnie nie lubi, każe mi robić coś takiego? Nie uwierzę w to, że to dla mojego dobra czy coś.
Dobra, jak szaleć to szaleć. Zaszłam do centrum handlowego, ale jak zobaczyłam ceny tych wszystkich ciuchów to natychmiast z niego wyszłam. Dzisiaj i tak zbyt dużo kasy wydałam...
Jakby Kurek usłyszał moje lamentowanie na ten temat to znowu zaczął by swój wykład na temat: "Pieniądze to jedyna rzecz, o którą nie musimy się martwić."
Tak czy inaczej: w domu zlądowałam dopiero po 17.
Cały dzień sama bez dziecka!
Wpadłam do salonu gdzie Iwona właśnie przewijała Amelię. Dobrze sobie beze mnie radzą. Nie musiałam się tak śpieszyć.

-No od razu inna dziewczyna! Bardzo ładnie! Kupiłaś sobie coś?-kobieta w średnim wieku ogarnęła mnie wzrokiem a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Czy ona przestanie mnie w końcu zadziwiać? Coś tu śmierdzi, ale nie wiem co. Muszę to wybadać.

-Nieee bo...nie zdążyłam.-skłamałam biorąc niemowlaka na ręce-Stęskniłam się za tobą robaczku, co robiłyście cały dzień?-spojrzałam w jej niebieskie oczka i cmoknęłam nosek.

-Guugg-usłyszałam dźwięczny głosik mej córeczki i również ja się uśmiechnęłam. Jaka z niej gaduła ostatnio!

-Byłyśmy na spacerze, dzwoniłyśmy do taty i...a właśnie! Zbieraj się, bo o 20:30 mecz w Łodzi się zaczyna!-popędziła mnie zabierając mi małą z rąk. Mecz?! No tak w telewizji leci, ale gdzie ja mam się zbierać?

-Czy ja o czymś nie wiem?-uniosłam brwi do góry wyraźnie zdziwiona

-Zapomniałam ci powiedzieć, Bartek dał bilet dla ciebie. Wiesz, z głowy mi wypadło. Skleroza nie boli.-zaśmiała się wyjmując z torebki bilet na mecz Polska-Brazylia. No nie... Co się dzieje?! Dzień dobroci dla zwierząt dzisiaj czy jak?
Pokręciłam głową i zaczęłam powoli pakować kilka rzeczy do małej torby podróżniczej.
Całe 55 km drogi zastanawiałam się o co chodzi. To wszystko było jakieś dziwne.
Między czasie dowiedziałam się również, że mam zarezerwowany pokój w hotelu blisko łódzkiej hali.
Zameldowałam się i pojechałam windą na 3. piętro. Usidłam na łóżku bijąc się  myślami. To nie jest normalne. Wyjęłam komórkę z torebki i wykręciłam numer do Bartosza.

-No halo?! Powiesz mi co jest grane?!-wywaliłam na przywitanie zaraz po odebraniu przez niego telefonu

-Przyjechałaś na mecz, to jest grane.-powiedział jak gdyby nigdy nic.

-Nie wkurwiaj mnie, tylko gadaj o co chodzi. Fryzjer, kosmetyczka, mecz. Co ty kombinujesz, co?-uniosłam się normalnie. Wybaczcie, ale nie panowałam nad tym.

-Oj kochanie, nic no. Przyjdziesz na mecz to się przekonasz. Do później!-rozłączył się. No zabije. Wezmę coś i go zatłukę na oczach kilkutysięcznej widowni. A co. Niech mają.

(...)
Tłumy kibiców przeciskało się w wejściu do Atlas Areny a wśród nich ja. Nie pasowało mi to. Wolałabym teraz być w domu z Amelką a nie.
Nie żebym nie lubiła siatkówki, dobrze wiecie, że ją kocham.
Zasiadłam na swoim miejscu, zaraz przy samym dole niedaleko band reklamowych. Miałam wspaniały widok na rozgrzewających się siatkarzy brazylijskich i naszych.
Kurek siedział na parkiecie rozciągając się na przeróżne sposoby. Spoglądał na mnie co jakiś czas, ale nawet się nie uśmiechnął.
Nie wiem co mam o tym sądzić.
Byłam taka zła, że miałam chęć wstać i wyjść. Za późno.
Najpierw hymn Brazylii a zaraz po tym nasz. Wszyscy kibice z całych sił zaczęli śpiewać Mazurka Dąbrowskiego. Jak zwykle niesamowite przeżycie.
Wyjściowe składy ciągle stały z boku. Wszystko pięknie, ładnie. Ja tu przygotowana, że zaraz wbiegną na boisko i usłyszymy pierwszy gwizdek w tym meczu a tu nic.
Spiker, czyli Marek Magiera zaczął gadać o czymś przedziwnym byleby rozgrzać i rozbawić kibiców a Szampon z Igłą wybiegli z hali, jak się zaraz okazało do szatni by zaraz przybiec z ogromnym bukietem czerwonych róż. Co to?!

-Czy jest na hali pani Flawia Stęplewska?-wszyscy usłyszeli głos Magiery wydobywający się z głośników. Rozejrzałam się zdezorientowana z myślą czy aby na pewno chodzi o mnie. No jestem, jestem! Paulina i Dagmara poklepały mnie po ramieniu uśmiechając się tajemniczo a gdy spojrzałam w stronę parkietu to przy bandzie stał Kłos i Wrona wyciągając do mnie ręce.

-Poprosimy panią na boisko!-wypowiedział ponownie spiker a kibice zaczęli klaskać. Nie świadoma niczego, serio, podeszłam do Karola i Andrzeja a ci "przenieśli" mnie przez bandy. Nawet nie potraficie sobie wyobrazić jaka byłam speszona czując na sobie wzrok tylu ludzi. Chłopacy podprowadzili mnie na sam środek i odeszli na bok. No co, mam tu stać jak jakiś debil? Kurka nigdzie nie ma, cholera go wie dokąd polazł a ja tu stoję jak porąbana i wszyscy się na mnie patrzą. A weźcie, idę stąd. Przynajmniej taki miałam zamiar, bo gdy po hali rozbrzmiała piosenka Metallicy "Nothing else matters" (wspomnę tylko, że to nasza ukochana piosenka z niebywale mądrym i prawdziwym tekstem), to połowa świateł przygasła a z nie wiadomo skąd wyłonił się sam Bartosz Kurek i uklęknął przede mną. O fuck! Zakryłam usta dłonią a ten mając w jednej dłoni mikrofon a w drugiej pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym zaczął:

-Teraz już wiesz po co to wszystko...-posłał mi uśmiech a moje nogi zrobiły się jak z waty-Flawio...Jesteś ze mną już jakiś czas i z każdą następną chwilą
coraz bardziej rozumiem, że chcę być z Tobą.
Wiem, że możesz być zaskoczona, ale jestem pewien,
że to co do Ciebie czuję nie jest chwilowe.
To uczucie twarde jak diament
i chciałbym, żebym ten diament-i właśnie teraz otworzył czerwone pudełeczko- był tego symbolem.
Wyjdziesz za mnie? 


Wszyscy zaczęli skandować nasze imiona. Rozpłakałam się. Kurka wodna, co za uczucie.

-Sej jes! Ja chcę wesele!-darł się z boku Winiarski co wywołało rozbawienie wśród tych co zdołali to usłyszeć.

-Wyjdę za ciebie Kurek.-szepnęłam ocierając łzy a on nałożył mi błyskotkę na palec a zaraz po tym wręczył róże. Czyż to nie romantyczne? 

-Brawa dla nich! Gorzko, gorzko, gorzko!-wykrzyczał Marek Magiera a zaraz po nim gorzko rozeszło się wszędzie. No jak gorzko to trzeba posłodzić trochę.

-No pocałuj mnie!-wypowiedziałam przez zęby, ale nie czekając na niego sama wtopiłam się w jego wargi. Nie trwało to długo, bo trzeba było w końcu zacząć mecz. Powróciłam na swoje miejsce by w doborowym towarzystwie obejrzeć rozgrywkę. Wygraliśmy 3:2 a MVP został Andrzej Wrona. Po tym Antiga zezwolił na małe świętowanie, więc wszyscy udaliśmy się do klubu na tańce i drinki.


__________________________________
Coś miłego tak w ramach odskoczni od problemów Flawii. Jej też się coś od życia należy :P
Zapraszam do czytania i komentowania!